Chociaż prof. Diks był uczniem prof. Madeya i zaraz po studiach podjął pracę na UW, początkowo nie utrzymywali ze sobą bliskich kontaktów. Sytuacja zmieniła się, kiedy prof. Diks wyjechał na stypendium do Kanady, gdzie prof. Madey przyjeżdżał w czasie wakacji w celach naukowych ściągając przy okazji z Polski na staże świetnych polskich studentów interesujących się szeroko rozumianą inżynierią oprogramowania. Trzeba tu podkreślić, że zainteresowania naukowe obu profesorów są zupełnie inne i na polu nauki ze sobą nie współpracowali. Wspólny pobyt w Kanadzie pozwolił im poznać się na gruncie towarzyskim. Gdy prof. Diks wrócił do Polski w 1994 r., prof. Madey wciągnął go do prac organizacyjnych w Instytucie Informatyki powierzając mu funkcję z-cy dyrektora ds. dydaktycznych oraz zarekomendował do Komitetu Głównego OI. Od tamtej chwili OI stała się pasją profesora Diksa. W roku 1999 został przewodniczącym Komitetu Głównego, a także team-liderem polskich reprezentacji na IOI. Był też autorem wielu zadań olimpijskich. Jego atutem był i jest bardzo dobry kontakt z młodzieżą. Przez OI przewinęło się blisko 2 tys. młodych informatyków, którzy na IOI zdobyli ponad 40 złotych medali. Dwukrotnie młodzi Polacy zostali absolutnymi zwycięzcami IOI – w latach 2006 i 2007.

Coach i co-coach

Gdy polscy studenci zaczęli brać udział w ICPC, prof. Madey szybko doszedł do wniosku, że eliminacjami do nich powinny być Akademickie Mistrzostwa Polski w Programowaniu Zespołowym (AMPPZ), które najpierw zorganizowała Politechnika Poznańska, a potem UW, za co odpowiedzialny był prof. Diks. Od tego czasu współpraca prof. Madeya i prof. Diksa stała się bardzo bliska. Profesor Diks pełnił rolę „co-coacha” reprezentacji UW na zawody w programowaniu zespołowym, co zaowocowało wieloma sukcesami, a gdy w trakcie finałów ICPC w Porto w 2019 r. prof. Madey oficjalnie ogłosił, że rezygnuje z kierowania drużynami UW, naturalnym ich coachem został prof. Diks.

Podział obowiązków

Początkowo prof. Madey organizował samodzielnie szkolenia młodych talentów. Gdy dołączył do niego prof. Diks, to przekazał mu te obowiązki, sam zajmując się od tego momentu stroną organizacyjną wyjazdów na zawody od strony logistycznej i finansowej. Było to dobre połączenie, bo zanim prof. Diks dołączył do ekipy, najlepszym wynikiem UW w finałach ICPC było 9. miejsce i brązowy medal w 1998 r. zdobyty w Atlancie. Za jego kadencji nieprzerwane pasmo sukcesów zapoczątkowało 6. miejsce i srebrny medal w 2001 r. w Vancouver, które ta sama ekipa, ale w nieco zmienionym składzie, poprawiła na 1. miejsce i złoty medal w 2003 r. w Beverly Hills. Z czasem w proces szkoleń włączali się wcześniejsi medaliści, co zaowocowało tym, że na AMPPZ UW mógł posyłać nie 3 ekipy, a 6. Ponieważ fama o potędze UW w tym obszarze rosła, a liczba kandydatów na 1 miejsce na wydziale informatyki po sukcesie w 2003 r. wzrosła z 3 do 40, konieczne było organizowanie eliminacji wewnętrznych, bo wszyscy chcieli brać udział w ICPC! W 2019 r. wzięło w nich udział 21 3-osobowych zespołów, a to w sumie 63 studentów. System jest skuteczny, bo jego najważniejszym elementem są byli medaliści światowych finałów, którzy oddają młodszym kolegom to co wcześniej otrzymali.

ICPC vs. IOI

Niejednokrotnie zdarzało się, że do finałów ICPC awansowali studenci z I roku studiów. Nie byłoby to możliwe, gdyby nie OI oraz IOI i duże w nie zaangażowanie prof. Diksa, co pozwala mu wyłapywać talenty na wczesnym etapie rozwoju. Dobrym przykładem jest tu Filip Wolski, który po zwycięstwie w IOI w 2006 r. już na I roku studiów zasilił ekipę UW, która wywalczyła I miejsce w ICPC 2007 r. w Tokio. Ukoronowaniem tych osiągnięć było powierzenie prof. Diksowi kluczowych ról w organizacji światowej klasy wydarzeń w Polsce – w roku 2005 IOI w Nowym Sączu, a w roku 2012 finałów ICPC w Warszawie.

Edukacja informatyczna

Prof. Diks jest także od lat zaangażowany w edukację informatyczną, zarówno na poziomie akademickim, jak i szkolnym, będąc współautorem standardów kształcenia w zakresie informatyki oraz programu studiów informatycznych na UW. Kierował też projektem stworzenia portalu z elektronicznymi materiałami dydaktycznymi dla studiów informatycznych I i II stopnia, w którym wzięło udział blisko 500 pracowników z 4 uczelni (UJ, UW, PP i PW). Portal z materiałami (wazniak.mimuw.edu.pl) jest otwarty i cieszy się wielką popularnością wśród studentów odnotowując tysiące odwołań dziennie.

Jest też inicjatorem pierwszego internetowego konkursu programistycznego „Pogromcy Algorytmów”, który obecnie jest rozgrywany corocznie pod nazwą „Potyczki Algorytmiczne”, ciesząc się ogromną popularnością (kilka tysięcy uczestników, dziesiątki tysięcy odwołań do strony zawodów dziennie, wyzywające i kształcące zadania). Mimo tak szerokiego zakresu obowiązków prof. Diks znajduje czas na pisanie prac naukowych z szeroko rozumianej algorytmiki (60), podręczników akademickich (współautor „Algorytmów i struktur danych”) oraz tłumaczeń na język polski bestsellerów informatycznych, np. „Sztuki programowania” Donalda Knutha, czy też „Wprowadzenia do algorytmów” Thomasa H. Cormena. Wypromował ponad 50 magistrów oraz 10 doktorów. Przez 10 lat kierował Instytutem Informatyki UW przyczyniając się walnie do osiągnięcia międzynarodowej, naukowej renomy Instytutu. Dośc powiedzieć, że Instytut zdobył najwięcej grantów ERC w Polsce w zakresie pojedynczej dyscypliny.

Uroczysta kolacja z okazji 80. rocznicy urodzin prof. Jana Madeya, która miała miejsce 14 czerwca 2022 r. Wzięło w niej udział 5 z 6 mistrzów świata ICPC z UW z lat 2003 i 2007. Od lewej: Wojciech Gryciuk (autor biografii o prof. Madeyu), Rafał Sikorski (prezes Fundacji Rozwoju Informatyki), prof. Krzysztof Diks, prof. Jan Madey i jego żona, Dorota, oraz mistrzowie: Krzysztof Onak, Marek Cygan, Tomasz Czajka, Marcin Pilipczuk i Andrzej Gąsienica-Samek